سایه های بلند ما
زیر نور ستاره ها
و شراب ریخته بر زمین
چه تنگاتنگ راه ما
می رود با مرگ همراه
آه عزیز به یاد آر
چه عاریتی هستیم ما
و چه گذراست ملک ما،
احساس ما و نفس ما
آنچه امروز از خود دریغ می داری
و تا به آخر نمی بخشی،
شاید فردا
نابکار و غمگین باشد
همچون عروسک
پس از خاکسپاریِ
کودک
تنها آن ساعت نواخته
تا به نهایتِ
پوست قلب کشانده،
پایدار است.
شاعر: هیلده دُمین
برگردان به فارسی: میـلاد مختـوم