فوتبال نماد جامعه و فرهنگ؛ از کدام اخلاق حرف می‌زنید؟

خبرگزاری فارس: حرکت ناشایست رضایی و نصرتی بار دیگر این فرصت را فراهم کرده تا همه از بی‌اخلاقی صحبت کنند اما سؤال این است که از کدام اخلاق صحبت می‌کنیم؟

به گزارش خبرگزاری فارس، حالا همه‌ معلم اخلاق شده‌ایم، حالا همه‌ وقتی تصاویر ناهنجاری‌های اخلاقی در فوتبال پخش می‌شود سرمان را به نشانه تاسف تکان می‌دهیم و آنقدر در مذمت این موضوع صحبت می‌کنیم که گویی خود مبرا از اشتباه هستیم. 
جدیدترین بهانه برای این‌که از اخلاق صحبت کنیم، حرکت ناشایست شیث رضایی و محمد نصرتی بود. همین موضوع کافی بود تا همه -حتی آنهایی که از فوتبال برای رسیدن به شهرت و جایگاه بهتر استفاده می‌کنند- روی موج احساسات مردم سوار شوند و بر طبل بی‌اخلاقی بکوبند.
صداوسیما همه، برنامه ساخت و فریاد وامصیبتا سر داد. برنامه ساختند و از اخلاق حرف زدند، اما کدام اخلاق؟ گفتند در فوتبال ما اخلاق وجود ندارد اما نگفتند در کدام بخش از جامعه ما اخلاق حاکم است. بهتر است خود را گول نزنیم و برای یک بار هم که شده صادقانه صحبت کنیم.
مشکل این است که از اخلاق فقط " حرف" می‌زنیم. یاد گرفته‌ایم که با همدیگر بد صحبت کنیم و برای گرفتن حق‌مان داد و فریاد راه بیندازیم.
فوتبال هم بخشی از این جامعه است. اصلا فوتبال را رها کنید؛  نمونه‌های بارز بی‌اخلاقی را در حوزه‌های دیگر هم می‌توان دید. همه اینها محصول فرهنگی است که اکنون بر ما حاکم است؛ فرهنگی که روزگاری غنی بود و به آن می‌بالیدیم اما حالا سایه‌ای از آن باقی مانده است. 
در این شرایط وقتی اتفاق تلخی رخ می‌دهد ژست معلم اخلاق را به خود می‌گیریم بدون‌ آن‌که به گذشته خودمان نگاه کنیم. کور خود و بینای دیگران می‌شویم. فریاد "مرگ اخلاق" را سر می‌دهیم و برایش فاتحه می‌خوانیم بدون این که به این نکته توجه کنیم که اصلا اخلاقی وجود دارد یا نه؟ ایران مهد فرهنگ و تمدن بوده ولی اکنون این شرایط کمتر دیده می‌شود. برای چیزی که داشتیم و حالا نداریم، فریاد سر می‌دهیم و سر قبری گریه می‌کنیم که مرده‌ای در آن نیست.
آخرین سکانس از این موضوع به برنامه شب گذشته نود برمی‌گردد. عادل فردوسی‌پور برنامه‌اش را به بحث مشکلات فرهنگی و اخلاقی اختصاص داده بود. مجری برنامه نود،  امیر حاج‌رضایی، محمد خاکپور و حمید رضا صدر را دعوت کرده بود تا مشکلات را ریشه‌ای بررسی کند. کاش فردوسی‌پور قبل از برنامه از خود می‌پرسید در این 10-12 سال، چند برنامه در این باره ساخته و برنامه‌اش چه کمکی به ارتقای سطح فرهنگی فوتبال ایران کرده است؟ فردوسی‌پور که یک برنامه چند ساعته را به بی‌اخلاقی در فوتبال اختصاص داده بود اما ای کاش زودتر این کار را می‌کرد تا کارش مصداق نوشدارو پس از مرگ سهراب نباشد.
آن کارشناسی که فوتبال تخصص اصلی‌اش نیست و همواره سعی می‌کند احساسی صحبت کند از فوتبال می‌گوید و از بی‌اخلاقی‌هایش و کمتر ترجیح می‌دهد در برنامه‌های حوزه تخصصی‌اش شرکت کند و آن را به نقد بکشد. به هر حال هر چه باشد فوتبال ابزار بهتری برای معروف  شدن است. یا آن کارشناس دیگر که ادبیات فوتبالی‌ و شخصیتش زبانزد خاص و عام است با مربی‌ای کار می‌کند که ادبیاتش با او فاصله دارد. این پارادوکس‌هاست که علامت سؤال‌های زیادی در ذهن ایجاد می‌کند.
صحبت‌هایی که مجید جلالی انجام داد به جلسات متعدی نیاز دارد تا کارشناسی و از آنها استفاده شود. سرمربی فولاد از سطح تا عمق دردهای فرهنگی و راهکارهای آن را ارائه کرد اما سؤال این است آیا در یک برنامه 3 ساعته تلویزیونی می‌توان زشتی‌ها را از فوتبال دور و با این رشته ورزشی نشاط آور زندگی کرد؟ شاید یک جامعه‌شناس که با فوتبال هم آشنا بود بهتر می‌توانست ناهنجاری‌های اجتماعی و ورزشی را کالبدشکافی کند.
یک مربی از ارزش‌ها و ضد ارزش‌ها و از لزوم اخلاق‌مداری صحبت کرد. از این مربی که خیلی مواقع در صحبت‌هایش از کلمه "کجای دنیا" استفاده می‌کند این سؤال را می‌پرسیم که در "کجای دنیا" سرمربی یک تیم آن چه که هست و نیست را علیه سرپرست باشگاهش می‌گوید؟ آیا این کار اخلاقی است؟ آیا رسانه‌ای کردن صحبت‌های خصوصی با مدیر وقت باشگاه اخلاقی است؟ یا آن مدیری که حرف و حدیث درباره عملکردش زیاد است از ضعف فرهنگی سخن می‌گوید!
درحالی برای احیای اخلاق در جامعه به تکاپو افتاده‌ایم که خود مسبب شکل‌گیری این‌گونه بی‌حرمتی‌ها و بی‌اخلاقی‌ها شده‌ایم.
یادhttp://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13900817000186یادداشت: محسن اثیمی