چند روز پیش، دوستی از سر خشم (و بدون شک، دل نگرانی) به رهبران مجاهدین هشدار می داد که اگر خونی ریخته شود، و اگر این 3400 «پناهجو» به قتل برسند، خونشان تا ابد پاسخگو می طلبد.

امروز، رفیق دیگری از سر خشم (و بدون شک، دل نگرانی) به مخاطبین خود هشدار می دهد که : «روز تعیین تکلیف دوست ودشمن بشریت است. بنابر این ۳۱ دسامبر نه ضرب الاجل برای قهرمانان اشرف، که آخرین مهلت برای هر کسی است که می خواهد بین فاشیسم تروریستی- مذهبی ولایت فقیه وننگ وجنگ از یک طرف ویا ایستادگی ونه به دیکتاتوری وثبت نام در جبهه بشریت وصلح وآزادی از طرف دیگر را انتخاب نماید.»

و یا نگارنده دیگری در همین مضمون می نویسد «مبادا قیمت بی عملی ما خون اشرفیان باشد... » (جهت مطالعه این دو مطلب، به سایت همبستگی ملی مراجعه شود).

من بارها تکلیف خودم را با این مقوله (اشرف) روشن کرده ام و لزومی به تکرار آن نمی بینم.

اما آنچه از برخورد این هموطنان منبسط می شود، ارزیابی آنها از «درجه فهم، عقل و شعور» این «پناهجویان» ساکن در اشرف است. این دوستان، گویی بر این باورند که این 3400 نفر یک گروه آدم صغیر و ناتوان و بی رأی هستند. گویی فکر می کنند که مسعود رجوی آنها را به قتلگاه می برد، و یا اینکه خون آنها به گردن همه عالم و آدمی است که سکوت کرده است.

با پوزش، می دانم که همیشه خارج از دستگاه ساز می زنم، ولی اجازه می خواهم که عرض کنم، نیاید چنان روز تاریکی، ولی دلیل ریخته شدن خونِ 3400 «پناهجو»ی ساکن در اشرف، اول بخاطر تصمیم خود این 3400 نفر ساکن «فهیم، عاقل و باشعور» است، چون خواسته اند که بایستند (البته در صورتی که شرایط آنها برای بازاسکان مورد قبول قرار نگیرد)، و دوم بخاطر آدم فروشی مماشاتگران اروپا، ملل متحد، و البته آقای جهان آمریکا است، که وقت کشی می کنند و با رژیم گاوبندی کرده اند. از رژیم (و مالکی) نام نمی برم چون اظهر من الشمس است.

فکر نکنم، انسان آزاده ای بر روی زمین وجود داشته باشد که از ریخته شدن خون رفیقی (ساکن اشرف، و یا ساکن تهران و یا ساکن لس آنجلس) خوشحال شود. اشرفی بودن، اگر به منظور رفیق و مبارز است که لزوما نباید ساکن اشرف باشد، و حمایت از آن مبارز و رفیق با هر نام و کُنیه و وابستگی سازمانی وظیفه تمام انسانهای آزاده می شود. وقتی بر سر اعضای پژاک گلوله های توپ می بارد و به قتل می رسند، و یا اعضای کومه له، و یا حتی همین اصلاح طلبان «سبز سیدی» (هرچند خود پایه ریز این نظام بوده اند) به اسارت گرفته می شوند... این شکنجه ها، قتل و کشتار هر انسانی، با وجود اینکه «اشرف»ی نیستند، محکوم است. شکنجه، قتل و کشتار محکوم است، و همه آزادیخواهان باید آن را محکوم کنند. سبز و زرد و سرخ هم ندارد. ولی اگر منظور از استفاده از ترم «اشرفی» و موقعیت حاضر، سوء استفاده، ایجاد جّو و بدست آوردن بهانه برای برخورد هیستریک و شخصی، و پرونده سازی و تسویه حساب با مجاهدین (از یک سو) و یا نیروهای سیاسی (از سوی دیگر) است، واقعا باید در جا ترمز را کشید و کمی تأمل کرد. باید از خود پرسید که به کجا می رویم و دستاورد ما از این مقالات و موضعگیری ها برای مردم ستمدیده ایران چه خواهد بود؟ چه کسی از این جمله بندی ها سود می برد؟

حرف مرا بد نفهمید. البته که باید به یاری «پناهجویان» ساکن اشرف رفت. البته که باید بر اروپا و ملل متحد و آقای جهان – آمریکا، فشار آورد که اگر آنچه را که می توانند بکنند نکنند، خون 3400 انسان خواهد ریخت. البته و صد البته باید از بازاسکان منطقی و معقول و مقبول این «پناهجویان» از اشرف به کشور ثالث در اروپا دفاع کرد. اما، همانطور که در سالهای گذشته، تمام پیروزیهای این 3400 نفر (به درستی و) هیچموقع به حساب نیروهای سیاسی دیگر نوشته نشده است، ریخته شدن خون آنها هم نباید به پای دیگران نوشته شود.

روشن تر بنویسم. شما دوستان می دانید که من سالها در دیدگاه برای خروج نام مجاهدین از لیست کذایی، و یا احترام به حقوق این ساکنین فعال بوده ام، تا به آن حد که دشمن من و دیدگاه را بخشی از مجاهدین ارزیابی می کند (شوخی می فرماید). در این مدت فراخوان های دیدگاه از حمایت صدها نفر برخوردار بوده است. این صدها نفر در بسیاری از موارد با بسیاری از خطوط مجاهدین و ساکنین اشرف مخالف بوده اند، در عین حال این فراخوان ها را امضا کرده اند. به باور من، این حمایت ها نه به این خاطر بوده که نمی خواستند در ریخته شدن خون 3400 «رفیق» شریک شده باشند. این حمایت ها بخاطر ترس از شانتاژ و یا هراس از اینکه به آنها چه برچسبی زده می شود، هم نبوده است. این انسانهای آزاده از حقوق «رفیق» حمایت می کرده اند. آنها از خواست این ساکنین حمایت می کرده اند. روزی خواست ساکنین اقامت دائم بود. امضا کنندگان این فراخوانها از آن خواست و آن حقوق حمایت کردند. امروز می گویند که می خواهند اشرف را (مشروط) ترک کنند، امروز هموطنان از این خواست حمایت می کنند. نه به این خاطر که از خط این ساکنین حمایت می کنند، نه به این خاطر که فکر می کنند اشرف کانون استراتژیکی است، و نه به این خاطر که فکر می کنند تصمیم امروز بهترین راهکار است و موضع دیروز نبوده، بلکه بخاطر اینکه، و تنها به این خاطر که، این ساکنین «رفیق» هستند. «رفیقی» که درمحاصره دشمن است. همین، ونه بخاطر هراس از....

می خواهم بگویم که اگر رژیم و خامنه ای و مالکی خون می ریزند، آن را از سر خشم به پای دیگران ننویسیم. همین.

علی ناظر

1 آذر 1390