درگیر با خوابی رخوت بار می اندیشم به اتصالی عظیم که خواب و خاک را آنگونه برهم زند که تنها آن معجزت ِ امید ْ آفرین تواند سینهٔ زیبای ِعشق با موهای ِ افشانش.
در این دورهٔ افسوس و بیهودگی می چرخیم گرداگرد تا زآن سپس از خاکستری ِعمر به ابتدا پا نهیم به دریوزگی ِ روزگار برای فرصتی دیگر!
Facebook
Yahoo
Google
Twitter
Delicious
دنباله
بالاترین
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان