در سال­های اخیر کارگران با هدف برپایی تشکل­های مستقل ضدسرمایه­داری خود عزم کرده­اند که این بار با سازمان­دهی انقلاب دیگری سیستم سرمایه­داری و رژیم حامی سرمایه را سرنگون و حکومت آزاد، برابر، انسانی و شاد خود را برپا دارد و به کلیه اشکال ستم، نابرابری، تبعیض و استثمار انسان از انسان خاتمه دهد. جامعه نوینی بسازد که در آن حرمت انسان و آزادی­های فردی و اجتماعیش بالاتر از هرگونه مصلحت اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی باشد.

اکنون در مقطع سالگرد انقلاب بهمن 1357، همه تحولات اقتصادی، سیاسی و اجتماعی جهان و منطقه متلاطم خاورمیانه و ایران نشان می­دهد که جامعه ایران، برای رهایی از شبح محاصره اقتصادی و حمله نظامی، اختناق و سرکوب، وحشت و ترور، شکنجه و اعدام و فقر و فلاکت، بیش از هر زمان دیگری از تاریخ ایران به یک انقلاب اجتماعی نیاز دارد. چنین انقلابی نه تنها به نفع اکثریت جامعه ایران و منطقه خاورمیانه، بلکه حتا به نفع مردم آزادی­خواه جهان نیز خواهد بود.

جمهوری اسلامی، پس از یورش به کارگران خاتون­آباد و کشتن و زخمی کردن ده­ها کارگر، یورش به تظاهرات اول ماه مه 83 سقز و ادامه محاکمه 7 تن از فعالین سرشناس جنبش کارگری ضدسرمایه­داری ایران، اکنون نیز به وحشیانه­ترین شکلی به تشکل و اعتصاب کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه یورش برده است و در طول کم­تر از یک هفته بیش از یک هزار نفر از اعتصابیون و اعضای سندیکا را دستگیر و زیر بازجویی و شکنجه قرار داده است.

نیروی­های سرکوبگر جمهوری اسلامی، وحشی­گری را به جایی رسانده­اند که شبانه به حریم منازل اعضای دستگیرشده هیئت رییسه سندیکا، با شکستن در و پیکر و پرتاب گاز اشک­آور شبیخون زدند؛ همسران و بچه­های کارگران دستگیرشده را با آفریدن رعب و وحشت مورد ضرب و شتم قرار دادند. اطلاعیه­های دروغین توسط وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی، برای انحراف افکار عمومی توزیع گردید.

مهديه سليمی، دختر 12 ساله یعقوب سليمی، شرح ضرب و شتم خانواده خود را در راديو آوای آشنا، چنین توصیف کرد:

«ما خواب بوديم. يک هو زنگ زدند... تا مادرم در را باز کرد ريختند توی خانه... پتو را از روی ما برداشتند و با پا و دست همه­اش ما را می­زدند و بعد گفتند بايد سوار مينی­بوس شويد. خانم رضوی می­خواست بچه را ببرد. اين قدر اين­ها را زدند. حتی مادرم را اين­قدر با پوتين به قلبش زدند که قلبش خيلی درد می­کرد. چوبی دستشان بود هر چی مادرم کمک می­خواست محل نگذاشتند. می­خواستند جلوی دهان خواهرم اسپری بزنند. جايی که رفتيم بهداشتی نبود. خيلی سرد بود. می­گفتيم پتو بياوريد می­گفتند پتو نداريم. ما ماموریم و معذوریم. ته مانده ناهار خودشان را برای ما می­آوردند... فقط سه زن در خانه بودند با 5 بچه. خونه همسايه­ها رفتند. ميمهان­های همسايه­های طبقه بالا را می­خواستند ببرند... حتی بچه کلاس اول را هم زدند... پدرم حق خودش را خود خواسته... وقتی مادرم را می­خواستند ببرند حتی نگذاشتند ما را بغل کند... من و خواهرم که من 12 سال و خواهرم 2 سال دارد... چيزی که می­خواهم اين است که از ما دفاع کنند. یک کاری کنند که مادرم آزاد شود.»

يعقوب سليمی، که به علت صدماتی که به فرزندان خردسال و خانواده­اش وارده آمده و به شدت متاثر بود، در یک مصاحبه رادیویی گفت: «سربازان اسرائيلی پيش اين­ها رو سفيد شدند. احمدی نژاد، که در جلسه­های بين­المللی می­گويد اين­جا حقوق بشر رعايت می­شود بيايید ببيند چطور شب­ها زن و بچه مردم را به اسيری می­برند. مگر اين جا فلسطين است. مگر ما حقوقی نداريم و اين­ها از سربازان اسرائيلی بدتر کردند. ببخشيد سينه­ام گرفته. من ناسلامتی معلول جنگی­ام. شيميايی جنگی­ام...»

سلیمی، در مصاحبه با رایو فردا، در پاسخ به اين سئوال كه گفته می­­شود چند كودك به همراه مادرانشان به زندان برده شده­اند و آيا هنوز در زندان هستند يانه گفت:

«يكی از آن­ها بچه خودم بود. مثل این­که آن­جا فشار زیادی روی مادرانشان آورده بودند، این­ها تحت تاثیر قرار گرفته بودند، و روی روحیه آن­ها تاثیر گذاشته شده بود. حالا چطور شده... آزادشان کردند. بچه‌ام دیشب آمده بود خانه، بچه کوچک من دو سالش است. صورتش زخم بود. ازش پرسیدم...­(به گریه می‌افتد) هیچ­وقت تا حالا من در زندگی‌ام گریه نکرده‌ام ولی بچه دوساله را با گاز اشک­آور زدند و صورتش را زخم کردند، گریه‌ام می‌اندازد.»

بدین ترتیب جمهوری اسلامی، با هجوم وحشیانه به اعتصاب کارگران شرکت واحد و زن و بچه فعالین آن، برگ سیاه دیگری به جنایت­های خود در 26 سال اخیر افزود؛ جنایتی که جامعه کارگری و مردم آزاده ایران، نه تنها آن را فراموش نخواهند کرد، بلکه عزم و اراده آن­ها را برای برچیدن بساط این رژیم جانی راسخ­تر نیز ساخته است.

قطعا این حملات وحشیانه رژیم جمهوری اسلامی را نباید بی­جواب گذاشت. وقت آن رسیده است که همه بخش­های جنبش کارگری و جوانان و دانشجویان، زنان و روشنفکران و روزنامه­نگاران مترقی و پیشرو در داخل و خارج کشور، فعالانه در اعتراض و اعتصاب کارگرن شرکت واحد و همبستگی با آنان شرکت کنند و تا آزادی همه دستگیرشدگان اخیر، لغو احکام دستگیرشدگان اول ماه مه 1383 سقز، آزادی تشکل، اعتصاب و بیان، به عناوین مختلف به اعتصاب و اعتراض خود ادامه دهند و از پای ننشینند.

برای پیشرد امر مبارزاتی چنین حرکت عظیمی، مناسب­ترین شیوه سازمان­دهی برگزاری مجامع عمومی منظم است. این شیوه از سازمان­دهی هم پشتوانه توده­ای برای رهبران و سازمان­دهندگان اعتصابات و رهبری حرکت­های اعتراضی دارد و هم جلو لغزش و خطای آنان را می­گیرد. مهم­تر از همه رژیم نمی­تواند فعالین و رهبران چنین حرکتی را تحت تعقیب قرار دهد. ما این تجربه زنده را در اعتصاب چندین ماه پیش کارگران نساجی کردستان دیدیم. نمایندگان کارگران نساجی کردستان، با کارفرمایان و نمایندگان رژیم مذاکره می­کردند و نتایج این مذاکرات را به مجمع عمومی می­آوردند که در آن­جا تصمیم جمعی گرفته و جمعی هم پیش برده می­شد. این رمز موفقیت و نقطه قوت کارگران نساجی کردستان بود.

در چنین شرایط خطیری که احتمال دارد ایران در محاصره اقتصادی و یا حمله نظامی آمریکا و متحدانش قرار گیرد، تقویت مبارزه صنفی – سیاسی کارگران و مردم آزادی­خواه ایران و جلب همبستگی بین­المللی با مبارزات آنان، وظیفه داوطلبانه انسانی، اجتماعی و سیاسی ایرانیان آگاه، انسان­دوست و مبارز خارج کشور است.

البته در چنین شرایطی جریانات مرتجع و راست، به ویژه ته مانده­های رژیم سرنگون شده سلطنتی، با ریاکاری سعی می­کنند خود را طرفدار مبارزه کارگران و مردم محروم و تحت ستم نشان دهند تا بدین طریق برای خود آبرو بخرند. هنگامی که دست­شان رو می­شود در رسانه­های خود هر آنچه که به دهانشان می­آید نثار جنبش کارگری کمونیستی می­کنند.

بی­شک تحمیل مطالبات کارگران شرکت واحد به سرمایه­داران و رژیم حامی سرمایه نه تنها به نفع کل جنبش کارگری، بلکه به نفع کل جامعه آزادی­خواه ایران است و فضای سیاسی و اجتماعی برای متحد و متشکل شدن و برداشتن گام­های محکم­تر مساعدتر می­سازد. مسلما به هر نسبتی که کارگران حق تشکل مستقل، اعتصاب و بیان خود را به سرمایه­داران و رژیم حامی سرمایه تحمیل ­کنند، به همان نسبت نیز فضای فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در کل جامعه ایران برای فعل و انفعال جنبش­های حق­طب دیگر نیز بازتر و سهل­تر می­شود.  

ایستادگی و مقاومت کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، تا همین­جا نیز قابل تقدیر و تجارب ارزنده­ای نیز از خود بر جای گذاشته است. توهم برخی از فعالین سندیکای شرکت واحد، به وعده و وعیدهای پوچ و بی­پایه کارفرمایان و مقامات رژیم کم­تر و کم­تر شده است.

امروز حتا متوهم­ترین کارگران هم در عمل دیدند که چگونه سرمایه­دارن و رژیم آن­ها با تشکل­های مستقل کارگری خصومت و دشمنی می­ورزند. چرا که قدرت طبقه کارگر در اتحاد و همبستگی و مبارزه متشکل و هدفمند علیه سیستم سرمایه­داری آن است.

بدین ترتیب کارگران پیشرو و سوسیالیست، فعالین احزاب و سازمان­های آزادی­خواه و چپ و کمونیست، چه در داخل کشور با در نظر گرفتن کلیه موازین امنیتی، و چه در خارج کشور به طور صریح با تاکید به سرنگونی رژیم سرمایه­داری جمهوری اسلامی و برپایی یک جامعه آزاد و برابر و انسانی، صدای خود را هر چه بیش­تر برای آزادی فوری و بدون قید و شرط اسانلو و همه کارگران دستگیر شده حرکت­های اخیر سندیکای اتوبوسرانی تهران، بازگشت بدون قید و شرط همه آنان به سر کار، لغو احکام دستگیرشدگان اول ماه مه سقز، و آزادی تشکل مستقل، آزادی اعتصاب و تجمع و آزادی بیان و... رساتر سازند.