جنگ يا صلح، واقعيت يا سراب
ويژه نامهء ديدگاه منتشر شد مرداد 1385
علی ناظر
در عرض چند ماه اخير يک سري نکات و سوال ها به صورت پراکنده از سوي کاربران و کارورزان، چه در نوشته هايشان و چه در تلفن و تماس هايشان، خاطر نشان شده است. ديدگاه حدود دو ماه پيش در همين راستا، با جمع بندي اين «سوالات» و «نظر ها»، از برخي از کارورزان خواهش کرد که در مورد يکي از اين نکات و سوال ها/تحليل ها، و اگر حوصلهء مقاله اجازه مي دهد، در مورد کليت موضوع، يادداشتي براي ويژه نامه مرداد ديدگاه تهيّه کنند. مجموعه اين يادداشت ها در اين شماره ارائه مي شود. جمع بندي نکات تير و مرداد يادآور نقطه عطف هاي تاريخي بسياري است، اما مهم تر از همه، 30 تير و 28 مرداد، دو روز سرنوشت سازي که در حافظهء تاريخي مردم مانده اند. يکي تأکيد برپيشگيري از نفوذ بيگانه، و ديگري تغيير و دگرگوني با متوصل شدن به بيگانه. تاريخ گويي مي خواهد در شکل و ساختار ديگري تکرار شود. گويي پارامتر هاي گوناگوني فعال شده اند تا ديگر بار مردم به انتخابي ديگر مجبور شوند - يا به پرچم آزادي بوسه زده و خود را براي هميشه از شر و نکبت رژيم جمهوري اسلامي رها کنند، و يا بر چکمهء سربازان قواي بيگانه بوسه زده و اجازه دهند تا منتخب بيگانگان بر ما حکومت کند، و يا در برزخ کنوني به حد اقل ها قناعت کنند. به راستي چه بايد کرد؟ به راستي چه مي توان کرد؟ آيا ملتي درگير به مسائل روزمرهء اقتصادي، ملتي با تجربهء شکست و عقب نشيني در استراتژي مبارزات سرنگوني طلبانهء منسجم و همه گير، ملتي محکوم به اختناق و سکوت و اجحاف، ملتي که بار ها ايستاد اما به زانويش درآوردند، آيا اين مردم، ديگر توان به دست گرفتن سکان مبارزه براي آزادي را دارند، و يا اينکه 27 سال فشار و شکنجه و قتل و فساد، ملت شريف ايران را براي هميشه به زانو درآورده است؟ آيا اپوزيسيون رژيم اسلامي توانسته آلترناتيوي واقعي و دموکراتيک به مردم عرضه کند؟ برخورد مردم با اين آلترناتيو چه بوده است؟ آيا آلترناتيو هاي موجود پتانسيل رهبري، براندازي، و تشکيل دولتي مردمي را دارند، و يا با طرح هاي ناپخته، رؤيايي و غير عملي، تنها ارمغان شان براي ايران آنارشيسم، تجزيه ، و جنگ داخلي خواهد بود؟ از سويي ديگر، آيا سرنگوني رژيم رابطه اي مستقيم با هسته اي شدن ايران ندارد؟ آيا رژيم جمهوري اسلامي مسلح به توانمندي اتمي تهديدي براي صلح در خاورميانه نخواهد بود؟ آيا هسته اي شدن رژيم اسلامي برابر با گسترش اختناق، و ناتوان شدن مجامع بين المللي در پيشگيري از نقض دائم حقوق بشر نخواهد بود؟ آيا براي سرنگوني رژيم نبايد رژيم را از اتمي شدن بازداشت؟ با نگرشي ديگر، آيا پيشرفت در فن آوري اتمي ضامن استقلال و پيشرفت ايران نخواهد شد؟ آيا انتخاب اصلح دفاع از اتمي شدن ايران در اين مقطع از تاريخ، حتي اگر به ادامهء حيات رژيم براي مدتي ديگر، ختم شود نيست؟ در تناقض با اين نگرش، اگر رژيم هسته اي شود، آيا نبايد پايان مبارزهء سرنگوني طلبانه را در چشم انداز ديد؟ آيا اپوزيسيون موجود توان براندازي رژيم با توان هسته اي را دارد؟ آيا اتمي شدن رژيم جمهوري اسلامي توان استراتژيک حکومت اسلامي را دو چندان نخواهد کرد؟ آيا اتمي شدن جمهوري اسلامي نقطهء پاياني براي تشکيل نظامي سکولار و سوسياليستي در منطقه براي چند دهه نخواهد بود؟ اگر چنين است، آيا بهتر نيست که رژيم را با کمک بيگانگان سرنگون کرد؟ آيا بيگانگان ضامن نظامي سکولار و سوسياليستي خواهند بود؟
تأثيرات منفي محيط زيستي ايران اتمي براي مردم ايران چه مي تواند باشد؟ آيا در ايراني که شهر ها به سيستم فاضلاب مجهز نيستند، مي توان به سيستم هاي حفاظتي محيط زيستي رژيم اطمينان داشت؟ آيا «چرنوبل» بهترين دليل براي اتمي نشدن نيست؟ موضوع ويژه نامهء بعدي به زودي به اطلاع کارورزان محترم خواهد رسيد. با سپاس علي ناظر – 31 تير 1385 ديدگاه
[تاریخ ارسال: 30 Jul 2006] [ارسال‌کننده: aziz] [ aziznsn@yahoo.com ]
سرنگونی جباریت صرفا به معنای مبارزه با آخوندیزم نیست مبارزه با کل اندیشه‌ای پست و عقب‌مانده است که بخاطر مصلحت‌های سخیف دست به حریم آزادی دیگران می‌زند و زبان دیگران را قیچی می‌کند. به این ترتیب می‌بینید که این سیلاب و نسل شما را هم خواهد برد!
[تاریخ ارسال: 23 Jul 2006] [ارسال‌کننده: ناظم] []
علی ناظر! نه مرحم درد و نه درد کشنده.
فیس بوک
Yahoo
Google
Twitter
Delicious
دنباله
بالاترین
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان