دولت­های ترکیه، آمریکا، عراق و ایران، طرح و توطئه خلع سلاح سازمان کارگران کردستان «پ.ک.ک» و جلوگیری از فعالیت سیاسی این سازمان را در دستور کار خود دارند. در ماه­های اخیر دولت ترکیه سرکوب­های خود بر علیه مردم کردستان آن کشور را تشدید کرده است. پ.ک.ک نیز برای دفاع از خود، به عملیات متقابلی بر علیه نیروهای امنیتی ترکیه دست زده است. اکنون توطئه­های مخفی و پشت پرده برای ضربه زدن به پ.ک.ک، شکل علنی پیدا کرده است. حتی دولت آمریکا، یک ژنرال خود به نام «جوزف رالستن» را با سمت هماهنگی فرماندهی نیروهای امنیتی ترکیه بر علیه پ.ک.ک، مامور کرده است.

رسانه­های گروهی ترکیه روز 20 سپتامبر 2006، خبری را با تیتر «پ.­ک.­ک» از عراق رانده می­شود» را منتشر کردند. این رسانه­ها نوشتند که دولت عراق، موافقت خود را با درخواست دولت ترکیه، مبنی بر تعطیلی تمامی دفاتر و نمایندگی­های «پ.ک.ک» و جلوگیری از فعالیت­های این سازمان در عراق، اعلام کرده است.

روزنامه پرتیراژ لیبرال ترکیه «حریت» با عنوان « پ.ک.ک» در شمال عراق اردوگاه نخواهد داشت، نوشت: «راس ویلسون، سفیر آمریکا در آنکارا، اعلام کرد که پ.ک.ک، در شمال عراق هیچ اردوگاهی نخواهد داشت. او تاکید کرد نقشه­ای که در یک نشریه نظامی منتشر شده و در آن بخش از آناتولی ترکیه، به عنوان خاک ارمنستان و کردستان نشان داده شده است ربطی به سیاست رسمی آمریکا ندارد...»

روزنامه ناسیونالیستی «ترکیه» نیز نوشت: «نوری ال­مالکی، نخست­وزیر عراق، با درخواست ترکیه موافقت کرده و گفته است: به دلیل این که پ.ک.ک، یک سازمان تروریستی است دفاتر و نمانیدگی­های آن در تمام کشور تعطیل می­شود. قرار مورد بحث در یک جلسه کابینه دولت عراق به تصویب رسیده است. مالکی، افزود: با دولت ترکیه، در هر موردی حاضر به همکاری هستیم.»

این روزنامه در ادامه گزارش خود نوشت: «در همکاری ترکیه، آمریکا و عراق، اکنون فصل چیدن میوه­ها فرارسیده است. آنکارا، به حکومت عراق گفته بود که «صبر ما لبریز شده است.» رالستن، نماینده ویژه آمریکا در مبارزه با ترور در ترکیه، به عراق رفت و پیام دولت ترکیه را به دولت عراق داد. پس از این نخست­وزیر عراق، نوری ال­مالکی، گفت: «اعلام پ.ک.ک، به عنوان یک سازمان تروریستی، قابل قبول است.» دولت عراق، در این مورد قراری نیز صادر کرده است. در این قرار، به بستن کلیه دفاتر و نمایند­گی­ها و جلوگیری از فعالیت­های سازمان پ.ک.ک در عراق تاکید شده است. همچنین دولت عراق قول داده است که در زمینه امنیتی هرگونه همکاری با دولت ترکیه داشته باشد. علی ال­دباغ، سخنگوی دولت عراق نیز در یک کنفرانس مطبوعاتی اعلام کرد که این قرار در جلسه رسمی کابینه دولت اتخاذ شده است. او در این کنفرانس تاکید کرد: «ما خواهان رابطه دوستانه با ترکیه و دیگر همسایگان خود هستیم.» «دفاتر و نمانیدگی­های پ.ک.ک از این تاریخ در خاک عراق غیرقانونی است.» در این مورد مالکی، طی تماس تلفنی نیز با طیب اردوغان، نخست­ وزیر ترکیه گفتگو کرد. همچنین عبدالقادر آکسو، وزیر کشور ترکیه، در دیدار با همتای عراقی خود، جواد ال­بولانی، بر مبارزه مشترک علیه پ.ک.ک تاکید شد. 

چندی پیش رسانه­های ترکیه نوشته بودند که ژنرال «جوزف رالستن»، نماینده آمریکا جهت هماهنگی با دولت ترکیه برای حل مسئله «پ.ک.ک»، اعلام کرده که کشورش در صدد اتخاذ تدابیر لازم جهت محاصره مواضع «پ.ک.ک» در کردستان عراق است.

جوزف رالستن، بعد از اولین نشست خود با دیپلمات­های ترکیه در یک کنفرانش خبری با روزنامه­نگاران گفت: با تلاش و هماهنگی ترکیه، می­خواهیم سریعا تدابیر لازم را برای مقابله با نیروهای مسلح «پ.ک.ک» اتخاذ نماییم.

رالستن، در ادامه سخنانش افزود: «بعد از ترکیه به عراق خواهد رفت تا با مسئولین عراقی و ارتش آمریکا در این کشور گفتگو کند.»

به گفته رالستن، وی از  حکومت عراق خواهد خواست تا نماینده خود را برای هماهنگی با ترکیه و آمریکا جهت حل مناقشه نیروهای مسلح «پ.ک.ک» تعیین نماید.

براساس آخرین اخبار و گزارشات منتشره درباره حملات ترکیه به کردستان عراق، توپخانه ارتش ترکیه ساعت 8 شب شنبه 23  سپتامبر، با شلیک 40 گلوله توپ  دو روستای «نزدور» و «ئالوش» در منطقه زاخو در کردستان عراق را مورد حمله قرار داد.

توپخانه ارتش ترکیه از داخل خاک ترکیه و از سه محور بیجوی، ارکسی و شویدی  منطقه زاخو را توپ­باران کرد و ساکنان این روستاها از بیم ادامه حملات و حفظ جانشان منازلشان را ترک کردند.

همچنین اعلام شده است که براثر حمله توپخانه ارتش ترکیه، چند هکتار از جنگل­های این منطقه دچار آتش سوزی شده و تیم­های آتش­نشانی به علت وضعیت منطقه تا به حال موفق به خاموش نمودن آتش نشده­اند.

شایات ذکر است که طی مدت 3 ماه گذشته، این ششمین بار است که ارتش ترکیه با استفاده از توپخانه این مناطق را در مورد حمله قرار می­دهد.

همکاری حکومت ترکیه و آمریکا و ایران

بنظر می­رسد که حکومت جمهوری اسلامی ایران نیز در محدود کردن فعالیت­های سازمان کارگران کردستان­(پ.ک.ک) دست داشته باشد. جمهوری اسلامی، مدت زمانی است که نيروی نظامی زیادی را در مناطق مرزی کردستان ترکیه و عراق متمرکز کرده و امنيت و آرامش را از مردم مرزنشین سلب کرده است. برای مثال، نیروهای نظامی جمهوری اسلامی، به بهانه حمله به نيروهای نظامی پ.ک.ک، روستاها و مزارع دامنه کوه قنديل در کردستان عراق را بارها بمباران کرده­اند. روستاهای تنوره، رابلکه، ميرگه سور، مزگوته، کانی شينکه، کانی خاتون، کانی رش، سوره دی و... زیر بمباران­های نیروهای نظامی جمهوری اسلامی قرار گرفته­اند که در اثر آن، شماری از مردم اين منطقه کشته و زخمی شده­ است. مزارع این روستاها نیز به آتش کشیده شده است. بخش زيادی از مردم اين منطقه از ترس حملات وحشیانه جمهوری اسلامی، از خانه و کاشانه خود آواره شده­اند. بی­شک این حملات در چهارچوب همکاری­های اگر چه نه رسما ولی عملی و دوفاکتوی حکومت اسلامی ايران و دولت ترکيه و عراق و آمریکا، تحت عنوان «پاک­سازی» پ.ک.ک صورت گرفته است.

اصولا در چارچوب قوانین بین­المللی حمله نیروهای نظامی جمهوری اسلامی به منطقه کوه قنديل و کشتار مردم این منطقه، تجاوز آشکار به خاک کشور همسایه است و باید محکوم ­گردد. در حالی که نه دولت عراق و نه آمریکا که این کشور را تحت اشغال نظامی خود دارد کوچک­ترین اعتراضی به این حملات وحشیانه جمهوری اسلامی نکرده­اند نشان­دهنده یک توافق چند جانبه است.

عملیات نظامى اسراییل، در داخل خاك لبنان، بهانه شده بود تا حکومت ترکیه و جمهوری اسلامی، بمباران اردوگاه مرکزی «پ.ک.ک» در کوه قندیل و حتی لشکرکشی دولت ترکیه به خاک کردستان عراق را  توجیه كنند. براساس گزارش روزنامه‌ تركى «زامان»، جمهوری اسلامی ایران حمایت خود  را از عملیات احتمالى تركیه در خاك عراق اعلام كرده بود. زامان، یک روزنامه مذهبی، نزدیک به حزب حاکم مذهبی ترکیه است که به جمهوری اسلامی نیز سمپاتی دارد.

رجب طیب اردوغان،  نخست‌وزیر تركیه گفته بود، همان­طوری كه آمادگى  كشورش براى كمك به برقرارى دوباره‌ صلح در خاورمیانه مورد تایید است‌، پس باید حق  این كشور در دفاع از خود و مبارزه با تروریسم هم مورد تایید باشد.

روزنامه «زامان»، در این مورد نوشت: «فیروز دولت‌آبادى،  سفیر ایران در آنكارا گفته است، ایران  مبارزه كشور همسایه‌اش تركیه علیه تروریسم را مورد حمایت قرار مى‌دهد.»

به نوشته‌ روزنامه‌ «زامان»، دولت آبادى، سیاست دوگانه‌ آمریكا را مورد انتقاد  قرار داد و گفت‌، چگونه است كه آمریكا تهاجم اسراییل به لبنان را تایید مى‌كند، ولى  از عملیات تركیه در خاك عراق حمایت نمى‌كند؟

دولت ترکیه، تلویحا اعلام کرده است به احتمال زیاد برای پایان دادن به تهدید پ.ک.ک که در   کردستان عراق مستقر هستند، به یک عملیات نظامی مرزی دست بزند . وزیر  امور خارجه ترکیه، گفته که چنین عملیاتی، همیشه در دستور کار دولت قرار داشته  است.

اما راس ویلسون، سفیر آمریکا  در ترکیه، در گفتگو با شبکه خبری «ان.تی.وی» ترکیه، در واکنش به تهدید ترکیه مبنی بر انجام  عملیات در مرز عراق، علیه کردهای شورشی جنوب این کشور گفته بود: «ما بار ها گفته­ایم، معتقدیم اقدام نظامی یک­جانبه در مرز عراق غیرمعقولانه خواهد بود.»

ویلسون، در این گفتگو تاکید کرده است: «برخورد با پ.ک.ک در شمال عراق، راه حل مسئله نیست و این امر منجر به آنچه ما، عراق و ترکیه خواهان  دیدن آن یعنی پایان فعالیت­های گروه تروریستی پ.ک.ک و پایان به مرگ و رنجی که مردم  ترکیه با آن روبرو هستند، نمی­شود.»

سفیر آمریکا، همچنین حمایت واشنگتن از مبارزه دولت ترکیه با پ.ک.ک که آمریکا و اروپا آن  را در فهرست گروه­های تروریستی قرار داده­اند را نیز تکرار کرد.

گزارش سایت بازتاب از جمله مقر اصلی پ.ک.ک

سایت بازتاب، که رابطی نزدیکی با محسن رضایی، دبیر «شورای تشخیص مصلحت نظام» دارد، در 29 مرداد نوشت: «ايران برای چهارمين روز متوالی به گلوله باران منطقه كوه قنديل كه مقر اصلی گروهك تروريستی «پ.ک.ک» است ادامه داده و بسياری از اعضای اين گروهك، در حمله فوق كشته و زخمی شده­اند.

به گزارش خبرنگار اعزامی «بازتاب» به منطقه قنديل و مصاحبه با اهالی منطقه و يك نفر از نيروهای «پ.ک.ک» كه از گروهك فوق فرار نموده، گفته است، بيمارستان قنديل پر از زخمی بوده و گنجايش قبول مجروحين جديد را ندارد و پرسنل بيمارستان مجبور شده­اند، مجروحين را به شهر رانيه و اربيل منتقل نمايند. آمار كشته­های اين حمله را بيش از 40 نفر اعلام كرده­اند.»

بازتاب، در ادامه گزارش خود نوشت: «همچنين، سايت خبری اتحاديه ميهنی كردستان اعلام کرد: يك گروه از روزنامه­نگاران برای پوشش خبری به منطقه قنديل رفته­اند كه با مخالفت و ممانعت نيروهای وابسته به «پ.ک.ک» مواجه شده­اند. در حال حاضر گروهك فوق تلاش می­كند آمار دقيقی از تلفات خود به بيرون درج نشده و سعی می­كند در داخل خود سازمان نيز به خاطر انسجام نيروهای خود، شمار تلفات را مخفی نگه دارد.»

بازتاب افزود: «لازم به توضيح است در يك ماه اخير مسئولان تركيه اعلام نمودند: «صبرمان تمام شده و به مقرهای «پ.ک.ک» از جمله قنديل حمله خواهيم كرد.» ولی با توجه به روابط «پ.ک.ک» با امريكا و از طرفی استفاده آمريكا از «پ.ک.ک» در رابطه با ايران، آمريكا به بهانه­های مختلف تا حال از عمليات تركيه عليه «پ.ک.ک» ممانعت كرده است و تنها درخواست آمريكا از «پ.ک.ک» خلع سلاح خود بوده است. گفتنی است، نيروهای ايرانی مستقر در منطقه، در آماده­باش كامل به سر می­برند و منتظر انجام اقدامات شديدتری، عليه گروهك تروريستی «پ.ک.ک» هستند.»

سایت بازتاب، همچنین در گزارش دیگری در 2 شهریور 1385 نیز نوشت:«سخنان هفته گذشته نماينده مردم سردشت و پيرانشهر در نطق پيش از دستور خود، كه با حمله به مقامات كشور، از برخورد با عناصر گروهك تروريستی «پ.ك.ك» انتقاد كرد، موجی از محكوميت و نگرانی مردم مناطق مرزی را در پی داشت.»

به گزارش خبرنگار «بازتاب» از اروميه، محمد كريميان، در نطق پيش از دستور خود در بيست ‌و چهارم مرداد ماه، در نقش سخنگوی «پ.ك.ك»، ظاهر شد و گفت: به دولت تركيه هشدار می‌دهم كه حقوق بيست ميليون كرد در آن كشور را ناديده نگيرند و به لشكركشی‌هايش به مناطق كردنشين پايان بخشند. مسئولان تركيه به خوبی می‌دانند، مسئله كردها در آن كشور، مانع پيوستن تركيه به اتحاديه اروپاست و به مسئولان امنيتی دولت جمهوری اسلامی هم تذكر می‌دهم، در توافقات امنيتی پيرامون سركوبی كردهای تركيه تجديد نظر كنند، چرا كه در هيچ كجا، اسلام اجازه نداده است، كشوری اسلامی با ژنرال‌های لائيك تركيه عليه مسلمانان كردستان در آن كشور به جنگ برخيزد و بايستی بدانند، هر گونه تحرك عليه مبارزان كردستان تركيه، بازتاب منفی در بين جمعيت چهل ميليونی كردها در خاورميانه خواهد داشت.

اظهارات اين نماينده، در حالی است كه توافقات نظام در رابطه با سركوب گروهك تروريستی «پ.ك.ك» است، نه كردها و مردم كردستان، شاهد هستند كه اين گروهك مزدور، هر چند روز يك‌ بار، شماری از مردم و نيروهای بسيجی و نظامی ايران را شهيد می‌كند و حتی دو روز پس از سخنرانی ايشان در حوزه انتخابيه، شش نفر از بسيجيان مخلص كرد، به دست همين مزدوران شهيد شدند.»

بازتاب تحت عنوان «يك كارشناس مسائل كردستان»، با اشاره به بخشی از اظهارات كريميان، نوشت: مبنی بر اين‌كه «در هيچ كجا، اسلام اجازه نداده است، كشوری اسلامی با ژنرال‌های لائيك عليه مسلمانان كردستان در آن كشور به جنگ برخيزد»، گفت: اولا نيروهای نظامی جمهوری اسلامی در داخل تركيه عليه مسلمانان كردستان نجنگيده‌اند. اگر مداركی داريد، ارائه نماييد، و گرنه به خاطر خودشيرينی برای اين گروهك تروريستي شعار ندهيد. ثانيا همه مردم كردستان می‌دانند، اين گروهك، كمونيست بوده و دشمن مسلمانان است و می‌توانيد به مرامنامه اين گروهك مراجعه کنید... اين كه آيا منظور شما از مبارزان كردستان تركيه، گروهك مزدور آمريكايی  «پ.ك.ك» است؟... اكنون جای گلايه‌ از نمايندگان محترم حاضر در آن سخنرانی است كه چرا اعتراضی به اين سخنان كوته‌بينانه، كه از بلندگوی جايگاه محترمی چون مجلس پخش می‌شد، نكرده‌اند، تا بيش از اين، دل خانواده شهدا كه به دست اين گروهك ملحد به شهادت رسيده‌اند، نشكند؟ ...»

این کشمکش مقامات جمهوری اسلامی، و اشک تمساح ریختن کریمیان، قبل هر چیز عمق جنایت جمهوری اسلامی علیه مردم کردنشین مرزی و پ.ک.ک را به نمایش می­گذارد. بنابراین، جمهوری اسلامی، در سرکوب و وحشی­گری مردم کرد، دست کمی از سرکوب­ها و وحشی­گری­های صدام حسین و دولت­های بورژوای ملی و نظامی ترکیه ندارد.

طرح امنیتی ترکیه

در یک طرح نظامی جدید، ترکیه درصدد است به منظور پایان دادن به فعالیت­های پ.ک.ک با 50 هزار نیرو تا عمق 60 کیلومتری وارد خاک کردستان شود. ستاد ارتش ترکیه، برای پایان دادن به فعالیت حزب کارگران کردستان­(پ.ک.ک) کماکان در صدد آغاز طرح جدیدی برای حمله­ وسیع است. در این باره روزنامه ترکی «ملیت»، به نقل از چند مقام ترکیه، نوشت: «کارهای اولیه این طرح جدید در حال بررسی و تصویب آن از سوی دولت قرار دارد.» این روزنامه نوشت، «با توجه به این طرح امنیتی ترکیه باید با 50000 نیروی نظامی تا عمق 60 کیلومتری خاک کردستان فدرال پیشروی کرده و کوهستان «قندیل» را به محاصره کامل خود درآورد.»

بنا به گزارش این روزنامه، «یک بند دیگر طرح امنیتی این است که نیروهای نظامی ترکیه هم­زمان با عملیات جنگنده­های این کشور در خاک کردستان بتوانند پایگاه­های نظامی پ.ک.ک را منهدم سازند.»

بدین ترتیب، براساس گزارش رسانه­های ترکیه، از جمله اهداف طرح وسیع دولت ترکیه، نابودی اردوگاه­های پ.ک.ک، کشتار اعضای آن و خلع سلاح باقی مانده آن سازمان در کردستان است. براساس این طرح پس از نابودی پ.ک.ک دولت ترکیه حقوق ملی کردها را در چارچوب قوانین ترکیه و مورد قبول اتحادیه اروپا برای عضویت ترکیه در این اتحادیه، به رسمیت خواهد شناخت. همچنین بنا به گزارش روزنامه­های ترکیه، این طرح توسط احمد نجد سزر، رئیس جمهوری، رجب طیب اردوغان، نخست وزیر و ایملی اسکوک، رئیس ستاد ارتش ترکیه تهیه شده است. قرار است حداقل از طریق فشار به رهبران احزاب کردستان عراق و دولت عراق، پ.ک.ک، خلع سلاح شود.

اما باید دید که در صورت آغاز چنین طرح وحشیانه، کارگران و سازمان­های چپ ترکیه و مردم حق­طلب و رنج­دیده کردستان ترکیه و عراق و ایران، همچنین نیروهای چپ، سوسیالیست و آزادی­خواه منطقه چه عکس­العملی نشان خواهند داد؟

نتیجه­گیری

همه این وقایع نشان­دهنده این واقعیت غیرقابل انکار است که هیچ­کدام از دولت­های منطقه و در راس همه دولت آمریکا، کم­ترین علاقه­ای به حل انسانی و سیاسی مسئله مردم کرد در این منطقه را ندارند، مگر این که احزاب و سازمان­های بورژوای کردی را به زائده سیاست­های خود تبدیل کنند. سازمان پ.ک.ک، به ویژه از اوایل سال­های دهه نود و قبل از دستگیری عبداله اوجالان رهبر پ.ک.ک، بارها اعلام آمادگی کرده بود که حاضر است با دولت ترکیه بر سر میز مذاکره بنشیند. این سازمان بارها آتش­بس یک طرفه با نیروهای نظامی ترکیه اعلام کرده است. طولانی­ترین آتش­بس پ.ک.ک، پس از دستگیری عبدالله اوجالان رهبر این سازمان در سال 1999 بود، که پنج سال طول کشيد. آخرین بار، مرات کارایلان از رهبران پ.ک.ک، با اعلام آن که این گروه آماده است در روز اول سپتامبر 2006 به عنوان روز جهانی صلح، آتش­بس مشروطی را با دولت ترکیه به مورد اجرا گذارد، تاکید کرد دولت ترکیه باید به خواست­های جامعه کرد این کشور پاسخ گوید. اما هیچ­کدام از این آتش­بس­ها نه تنها توسط دولت ترکیه پذیرفته نشد، بلکه سازمان مخوف پلیس مخفی و برخی از ژنرال­های ترکیه، طراح ترور و بمب­گذاری­هایی بودند که آن­ها را به نام پ.ک.ک به خورد جامعه دادند. حتی تاکنون گروه­هایی را به نام گروه­های کردی به وجود آورده­اند که دست به ترور زدند و آن­ها را نیز به پ.ک.ک نسبت دادند. یکی از این گروه­های مافیایی دولتی تشکیل یک گروه مذهبی در کردستان بود که همین گروه، چند سرمایه­دار را نیز ترور کردند و به پ.ک.ک نسبت دادند. این ماجرا از طریق رسانه­های ترکیه و در رقابت جناح­بندی­های حاکمیت افشا شد. استاندار کردستان این گروه مسلح کرده بود تا پ.ک.ک را بدنام و در کردستان منزوی کند. دلیل اصلی این وضعیت اولا، به لحاط سیاسی، حفظ قدرت ارتش در ترکیه است. کردستان، همواره به عنوان منطقه ناآرام­ اعلام می­شود تا ژنرال­ها هم­چنان توازن قدرت خود را در دولت ترکیه حفظ کنند. دوما، به لحاظ اقتصادی نیز کردستان برای ژنرال­ها و تیم­های ویژه نظامی و پلیس مخفی، منطقه­ای سودآور است. در این منطقه از پلیس مخفی تا تیم­های ویژه ضدترور، برخی از نمایندگان مجلس و استاندارها تا ژنرال­­ها و فرماندهان ارتش و ژاندارمری، انحصار قاچاق اسلحه و مواد مخدر و حتی قاچاق انسان که از مسیر افغانستان به ایران و از ایران به ترکیه. از ترکیه به اروپا را در کنترل خود دارند. تاکنون در این مورد نیز در رقابت جناح­های حاکمیت و جا به جایی قدرت بین احزاب، مسائلی به رسانه­های درز پیدا کرده است. حتی کمیته­های تحقیق دولتی برای بررسی این مسئله تشکیل شده است که تاکنون نتایج تحقیق آن­ها علنی نشده است. در یک مورد تصادف عجیبی در یکی از جاده­های ترکیه رخ داد. در این تصادف، یک تریلی از روی یک اتومبیل شخصی با سه نفر سرنشین رد می­شود که این سه نفر در میان لاشه اتومبیل در دم جان می­سپارند. یکی از این سه نفر عضو کادر رهبری حزب حاکم وقت و نماینده مجلس، دیگری یک شخص فراری معروف در ترکیه که از سوی پلیس بین­المللی به دلیل قتل و قاچاق مواد مخدر اسلحله تحت تعقیب بود و سومی خانم معروفی که ریاست بخشی از زنان تن­فروش به ویژه به مقامات بلند پایه دولتی و سرمایه­داران را به عهده داشت. هر سال نام این خانم، در ردیف بالای مالیات دهندگان کلان در رسانه­ها انعکاس می­یافت. این ماجرا تعجب جامعه را برانگیخت که رابطه این سه نفر چه بود و این تصادف چگونه رخ داد. مسئله به سادگی تصفیه خونین باندهای بزرگ قاچاق مواد مخدر، سازمان­دهی فحشا و غیره را نشان می­داد.

در دوران جنگ ایران و عراق، به دلیل ممنوعیت فروش اسلحه به ایران، قاچاق اسلحه به ایران، عمدتا از طریق ترکیه بود. حتی شرکت­های ترکیه، قطعات یدکی فانتوم­های جنگی را از آمریکا وارد می­کردند و با تعویض آرم آن راهی ایران می­کردند. در آن دوره براساس آمارهای رسمی، روزانه به طور میانگین بیش از سه هزار ماشین باری از مرز بازرگان وارد ایران می­شد. برخی از فرماندهان سپاه پاسداران و مقامات جمهوری اسلامی و باندهای مافیای وابسته به جناح­های مختلف جمهوری اسلامی نیز همکاران همین قاچاقچیان کلان مواد مخدر و اسلحه هستند. در چنین موقعیتی آیا مقامات بلندپایه و ژنرال­های ترکیه به راحتی اجازه خواهند داد که مردم کردستان ترکیه از امنیت و آرامش و آزادی و برابری و رفاه برخوردار باشند؟

در هر صورت پ.ک.ک نیز مبارزه مسلحانه خود را از سال 2004 به این سو افزايش داده است، در حالی که اين سازمان در ماه­های اخير تحت فشار زيادی قرار گرفته است. ترکیه نیروهای نظامی زیادی را با توپ و تانک و هلیکوپتر و هواپیماهای جنگنده برای مقابله با این سازمان در مرزهای خود با ایران و عراق و شهرهای کردستان مستقر کرده است. حضور گسترده نیروهای نظامی و امنیتی در مناطق کردنشین آناتولی بسیار محسوس است.

لازم به یادآوری است که در اعتراضات توده­ای که در ماه آوریل 2006، در مناطق کردنشین در اعتراض به جنایات نیروهای امنیتی روی داد، رجب طيب اردوغان، نخست وزير ترکيه، به نيروهای امنيتی اين کشور دستور داد به زنان و کودکانی که به گفته وی به عنوان ابزار تروريسم مورد استفاده قرار می­گيرند، تیراندازی کنند.

این اعتراضات، پس از عمليات هفته آخر مارس ارتش ترکيه که طی آن چهارده نفر مظنون به چریک­های پ.ک.ک، کشته شدند، آغاز شد.

اعتراض ودرگيری شهر دیاربکر، در روز پنجشنبه 30 مارس، به شهر مجاور بتمن نيز کشيده شد و صدها جوان در این شهر، با ماموران پليس درگير شدند.

اردوغان، دستور تیراندازی به کودکان و زنان معترض را هنگامی به زبان آورد که روز شنبه 1 آوریل 2006، کودکان 9، 7 و 3 ساله از جمله 7 نفری بودند که در جريان حمله وحشیانه نيروهای امنيـتی در شهرهای کردنشين «دياربکر» و «بتمن»، به مردم معترض و صف تظاهرکنندگان کشته شدند.

در طول سه روز اعتراض توده­ای و هجوم وحشیانه نیروهای امنیتی، - 28 تا 31 مارس 2006 - ساختمان­های دولتی، بانک­ها و اتومبيل­ها به آتش کشیده شدند. حدود 15 نفر توسط نیروهای امنیتی به قتل رسیدند و بيش از 360 نفر مجروح و 546 نفر نیز دستگیر شدند.

اتحاديه اروپا و سازمان ملل متحد در مقابل اين همه وحشی­گری دولت ترکیه و کشتن کودکان، تنها اظهار نگرانی کردند و خواستار رعايت حقوق فرهنگی و فرصت­های اقتصادی بيش­تر برای اقليت کرد ترکيه شدند.

البته ناگفته نمایند که روابط ترکیه و ایران بسیار شکننده است. برای مثال، مقامات ترکیه، روز بیستم سپتامبر، هواپيمای بوئینگ 707 جمهوری اسلامی ایران که مقامات و خبرنگاران ایرانی از سفر آفریقا و آمریکا به مقصد تهران در پرواز بود، واداربه فرود اجباری در شهر استانبول کردند.

هواپیمای ایرانی متوقف شده در استانبول، حامل 90 نفر از هیات همراه احمدی­نژاد، رییس جمهور از جمله  علیرضا طهماسبی وزیر صنایع، معاون وزیر خارجه، دو نماینده مجلس، خبرنگاران و برخی  اعضای هیات  و مامورین امنیتی بود.   در پی این اقدام، صبح چهارشنبه­(بیست سپتامبر) سفیر  ترکیه در تهران به وزارت خارجه احضار و اعتراض ایران نسبت به فرود اجباری و حدود 8  ساعت توقف هواپیمای ایرانی در فرودگاه استانبول به وی ابلاغ شد.

علیرضا  طهماسبی، وزیر صنایع ایران نیز این اقدام ترکیه در فرود اجباری هواپیمای حامل  مقامات دولتی جمهوری اسلامی را توهین به ملت ایران دانست.

مسئولان فرودگاه  استانبول فرود اجباری این هواپیما را نداشتن مجوز معتبر عبور از آسمان ترکیه اعلام  داشتتند اما مقامات ایرانی با رد اظهارات آنان گفته­اند که مجوز عبور هواپیما تا  چهل و هشت ساعت پس از فرود اجباری هم معتبر بوده است. سفیر ترکیه در تهران، به وزات خارجه فراخوان خوانده شد و اعتراض حکومت ایران به او ابلاغ گردید.

معاون استاندار استانبول، گفته است که وی، موضوع  را به وزارت امور خارجه و وزارت راه تركیه منعكس و یك كمیسیون ویژه این موضوع را  بررسی خواهد كرد.

در جریان جنگ لبنان در ماه گذشته نیز مقامات ترکیه دو  فروند هواپیمای ایرانی را به ظن حمل اسلحه برای حزب­الله وادار به فرود اجباری در  خاک این کشور کردند و مورد بازرسی قرار دارند. ترکیه متحد آمریکا و اسرائیل در منطقه است. در عین حال، حکومت ترکیه و ایران، در سرکوب مردم کرد منافع مشترکی دارند و تاکنون نیز در این مورد همکاری­های نزدیکی داشتند.

در منطقه خارومیانه، حدود 40 میلیون مردم کرد زبان به سر می­برند. که بیش از 20 میلیون نفر آن شهروند ترکیه هستند. اما همه دولت­های ترکیه، از ناسیونالیست­های طرفدار آتاتورک، ژنرال­های کودتا کننده طرفدار آتاتورک، و اکنون هم حزب مذهبی حاکم منتقد سابق سیاست­های سکولار آتاتورک­(از دورانی که به حاکمیت رسید به انتقادات خود پایان داد)، همگی حق شهروندی مردم کرد را نقض کرده و سرکوب کرده­اند. ارتش و نیروهای امنیتی دولت ترکیه تاکنون ده­ها هزار نفر از مردم کرد را قتل­عام کرده­اند؛ میلیون­ها نفر از مردم این منطقه را به زور به نقاط دیگر ترکیه کوچ داده­اند و کردستان به لحاظ اقتصادی یکی از محروم­ترین استان­های این کشور است. بنابراین، این بیست میلیون انسان حق­طلب تاکنون نه تنها از هیچ حقوق انسانی و برابری و رفاه برخوردار نبوده­اند، بلکه همواره مورد تهاجم نیروهای امنیتی ترکیه نیز قرار دارند.

در چنین شرایطی، جدا از این که هر انتقادی به سیاست­های سازمان پ.ک.ک داشته باشیم، تا زمانی که دولت ترکیه به سرکوب و کشتار مردم کرد ادامه می­دهد و فعالیت سیاسی و اجتماعی احزاب را به رسمیت نمی شناسد، حق طبیعی این سازمان است که به مبارزه سیاسی - نظامی خود علیه دولت ترکیه ادامه دهد. از این رو باید سیاست­های سرکوبگرانه و غیرانسانی دولت ترکیه و توطئه­های مشترک دولت ترکیه، عراق، ایران و آمریکا بر علیه پ.ک.ک را صریحا محکوم کرد.

شکی نیست که در چنین موقعیتی، کارگران و زنان و جوانان و مردم محروم و زحمت­کش کردستان ترکیه، صف مستقل خود را به وجود آورند و برای رفع ستم ملی و رسیدن به یک جامعه برابر، آزاد و انسانی و مرفه مبارزه کنند. اما آنچه که برای مردم حق­طلب و آزادی­خواه کرد و در پیدایش آن طبقه کارگر آگاه و متحد ترکیه، عراق و ایران، مهم و ضروری است اتکایشان به نیروی خود و همبستگی طبقاتی در راه مبارزه برای دست­یابیبه حق تعیین سرنوشت خویش تا سر حد جدایی و تشکیل دولت مستقل است. این امر زمانی امکان­پذیر خواهد شد که فعالیت احزاب و تشکل­های توده­ای و رسانه­های گروهی آزاد باشد و در فضایی آزاد به آرای مستقیم مردم کرد برای زیستن در چهارچوب کشوری که زندگی می­کنند و یا جدایی و تشکیل دولت مستقل مراجعه شود. این راه انسانی است نه راه­حل­هایی چون فدرالیسم و خودمختاری. زیرا فدرالیسم و خودمختاری ستم ملی را از بین نمی­برد، بلکه ستم ملی را پنهان می­سازد که دوباره در یک چرخش تاریخی دیگر مانند یک غده چرکین سر باز می­کند و دوباره انسان­های زیادی را در کام خود می­بلعد. بی­شک هم دولت­های منطقه و هم آمریکا و متحدانش و هم جریانات بورژوازی کرد، با این مبارزه مخالف هستند، به این دلیل ساده که با منافع طبقاتی­شان در تضاد است. بنابراین، کارگران، مردم آزادی­خواه و انقلابی کردستان هر سه کشور یاد شده نباید به هیچ حزب و سازمانی اجازه بدهند که بر سر حق مبارزه سیاسی و اجتماعی­شان برای رسیدن به حق تعیین سرنوشت­ معامله­ صورت بگیرد. زمانی مردم کرد در این سه کشور به حق تعیین سرنوشت خود تا سر حد جدایی خواهند رسید که یا حاکمیت در این کشورها یا با انقلاب اجتماعی به رهبری طبقه کارگر تغییر کند و یا در یک توازن قوای اجتماعی این حق بر حکومت مرکزی تحمیل گردد.

طبیعی است که به رسمیت شناختن این حق سیاسی و انسانی مردم تحت ستم کرد، نه تبلیغ جدایی، بلکه به رسمیت شناختن این حق و خشکاندن ریشه تاریخی سرکوب مردم کرد است. تا آن­جا که به جنبش کارگری کمونیستی مربوط است برداشتن مرزهای ارتجاعی و اتحاد و همبستگی همه کارگران و مردم آزادی­خواه جهان است نه جدایی. اما اتحاد و همبستگی باید آگاهانه و داوطلبانه باشد نه با زور و سرکوب و کشتار و زیر غرش توپ­ها و تانک­ها و هواپیماهای جنگی. متاسفانه رفتار تاکنونی دولت­های ایران و عراق و ترکیه با مردم حق­طلب و آزادی­خواه کرد، بسیار هولناک و تکان­دهنده و وحشیانه بوده است. کم­تر خانواده­ای می­توان در میان خانواده­های مردم کرد پیدا کرد که اعضایی از خانواده خود را در یورش و سرکوب نیروهای مرکزی از دست نداده باشد. اساسا خاورمیانه بدون حل ریشه­ای مسئله مردم فلسطین و مردم کرد، به صلح و آرامش واقعی نخواهد رسید.

سرانجام، تنها انقلاب کارگری کمونیستی می­تواند به کلیه مصائب و فلاکت­های مردم خاورمیانه، از جمله ستم ملی پایان دهد و در همه عرصه­های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، جنسی و ملی برابری واقعی برقرار سازد.

بیست و چهارم سپتامبر 2006