هستی اش
             گلوله شد
فواره ای
            آتشناک
پرتابه ای
|            به قلب
گدازان ْخروش ِ کوه ِ مصائب ِ ستورْوَش ْمردم!

سرآغاز ِ شلیک
عریضهٔ نگونساری ِ کبر ِ کیان ِ صاحبقران
در چشم انداز ِ طالع ِ تاوانی سهمناک
آب ِ حجیم ِ کاسهٔ صبری لبریز را
شتابان
          به آسیاب ِ جنبشی سرخ و خونین ریخت.

و بدینسان
بر کشاکش ِ پراضطراب ِ طنین ِ فنا و بقا
یکی
فقط یکی
با پشیزْبازوی ِغیورش
اینگونه
مسیر ِ جریان ِ جمود را
                               وزین
به عصیان
               بگردانید.

میرزا!
رضا!
از دستان ِستبرت
هزاران شکوفهٔ چخماق بشکفت!
ـ« با اهریمن ِ کینه
    با عفریت ِ سیاهی
                          ـ آری سید! ـ
تنها
     آتش
     آتش
     آتش
           سخن توان گوید.»

سپاس ِ جاوید
                 اَبرْمرد!
به جزم ْاستواری ِ تپانچه ات
که تو را
            فتح کرد!

هر چه زیبا
از تخم ِ تو رُست
که غیاب ِ تاریکی
روشنایی است
                  و حق
از آویزانی ِ پیکرت
                          برپاست.

هماره
        تنها
        تنها
        تنها 
             سَر ِ آنکه می ارزد به تن
                                            می کنند بر دار
پس نیک سزد
                  ز قامتت 
                             بلندی  ِ سَر ِ دار! 
که نهالهای ِ بیشمار ِ آرزو و امید
از خاک ِ تو
               به مشروطه گُل داد.

رسوب ِ واپسین صدایت
هنوز حکّ است بر جبین ِ روزگار:
«که به یادگار
                  نگه دارید
                               این چوبهٔ دار!»

که تو 
       آخرین نفر نبودی 
تو
   آخرین
            نفر
                 نبودی!

فرزاد پاییز
۲۷ آبان ۱۳۷۳